Sla de lijst met knelpuntberoepen er maar eens op na. Achter heel wat technische jobs staat een rood uitroepteken. Ook achter die van bepaalde ICT-profielen. Al moet ik daar meteen een kanttekening bij plaatsen. Het is volgens mij niet de uitdaging om goede consultants klaar te stomen. De vacatures met de zogenaamde soft skills krijgen wij relatief makkelijk ingevuld.
Dé uitdaging is wat ik de diehardcoders noem. De programmeurs. De mannen en vrouwen die de bouwstenen onder het systeem vormgeven. De grondleggers van de data. Dát zijn voor mij de knelpuntprofielen.
Waar zitten die toekomstige programmeurs? Hoe komt het dat in dit digitale tijdperk zo weinig jongens en meisjes kiezen voor een opleiding tot programmeur? Misschien heeft het iets te maken met het nerdy imago van onze sector. Of met het vermeende stoffige karakter van sommige programmeurs.
Maar dat is natuurlijk maar al te makkelijk. We moeten verder kijken. Hoe komt het dat kinderen allemaal tabletexperts zijn, maar geen interesse tonen in wat er achter dat scherm gebeurt? Dat ze dag in dag uit met computers bezig zijn, maar niet weten hoe ze precies werken? Is dat een kwestie van karakter? Omdat je geboren wordt als programmeur? Omdat dat analytische gewoon in je moet zitten? Neen, toch niet.
Volgens mij is het een kwestie van onbekend maakt onbemind. En ligt daar de sleutel tot succes. Het gaat erom dat je kinderen triggert. Al vanaf de basisschool moeten we hen prikkelen om te ontdekken hoe een app werkt. Welke code erachter een game schuilgaat.
Hoe doe je dat? Wel, waarom naast Frans en Nederlands geen uurtje programmeren in het lessenrooster? Zo laat je leerlingen op een andere manier kennismaken met computers. Leer je hen de systematiek kennen van een programmeertaal.
Tabletklassen zijn een mooi initiatief, maar ze beperken zich tot de voorkant van de technologie. Die vlieger gaat ook op voor heel wat hogere opleidingen. Te vaak beperken ICT-richtingen zich tot het gebruik. En gaat het niet over de core: de lijnen code die de software maken.
Maar ik wil de bal niet enkel in het kamp van de scholen leggen. Ook de bedrijfswereld moet zijn rol spelen. Het is makkelijk om aan de zijlijn staan roepen, maar wij moeten mee het veld op. Hoe kleinschalig je initiatief ook: probeer als bedrijf het verschil te maken. Zo geven wij van AFAS gastcolleges in universiteiten en hogescholen. Werken we voor bepaalde projecten samen met studenten.
Het mooiste voorbeeld is Lego Mindstorms. Een internationale competitie waar leerlingen samen met onze programmeurs een eigen robot programmeren. Het kan niet anders of die kinderen zijn geprikkeld. En dat is iets waar zowel scholen als bedrijven werk van moeten maken: leerlingen laten kennismaken met ICT. Hun uitdagen, stimuleren en tonen wat er achter al die schermen zit.
Zo maken al die leerlingen later een veel bewustere studiekeuze. Gaan ze veel beter inschatten of techniek voor hun interessant is. Want hoeveel tieners kiezen niet voor uitpuilende mainstreamrichtingen omdat ze niet weten wat een technische richting precies inhoudt? Of omdat ze zich niets kunnen voorstellen bij een opleiding tot programmeur?